Mijn kijk op de oorlog in Oekraïne

De spanningen tussen het Rusland, Oekraïne en het Westen liepen al een tijdje op. Op donderdag 24 februari was het zo ver. Poetin is overgegaan tot een militaire agressie tegen Oekraïne. Waarom deed hij dat? Wat drijft hem? In mijn artikel probeer ik een andere kant van zaken te belichten. Andere kant van zaken? … ja, een andere dan dat je van de mainstream media gewend bent.

Een aantal historische feiten

Om deze crisis beter te begrijpen zal ik eerst aantal historische feiten op een rijtje zetten. Mijn focus ligt bij Oekraïne.

1991 – de val van de Sovjet-Unie is een feit

24 augustus 1991 wordt Oekraïne onafhankelijk van de Sovjet-Unie verklaard

1991 – 1994 – Boris Yeltsin wordt the president van Rusland

1999 – Nadat Yeltsin plotseling ontslag genomen had, wordt Poetin de waarnemend president van de Russische Federatie.

1999 – 2004 – de eerste presidentiële termijn van Poetin

1999 – de uitbreiding van de NAVO. De nieuwe leden zijn Polen, Hongarije, Tsjechië

2004 – de volgende uitbreiding van de NAVO. De nieuwe leden zijn: Estonia, Bulgarije, Roemenië, Slovakije, Slovenië, Letland en Litouwen

2004 -2008 – de tweede presidentiële termijn van Poetin

2008 – 2012 – Poetin wordt de premier van Rusland

2008 – NAVO-top in Boekarest vindt plaats.
Tijdens zijn tweede presidentiële termijn is Vladimir Poetin uitgenodigd voor deze bijeenkomst. Hij arriveerde op de tweede dag (3 april) om deel te nemen aan de bilaterale NAVO-Rusland-besprekingen. Hij verzette zich tegen de Amerikaanse plannen om raketverdediging in Polen en Tsjechië in te zetten, waarover op de top werd gesproken. Rusland was ook tegen de toetreding van Georgië en Oekraïne tot de NAVO.

2009 – de volgende uitbreiding van de NAVO vindt plaats. De nieuwe leden zijn: Albanië en Kroatië

2012- 2016 – de derde presidentiële termijn van Poetin

1 november 2014 tot 22 februari 2014 – Euromaidan
De protesten begonnen op 21 november 2013 naar aanleiding van het niet-ondertekenen van een associatieverdrag tussen Oekraïne en de Europese Unie. De betogers eisten meer integratie met de EU, het aftreden van de president Janoekovytsj en vervroegde verkiezingen.

22 februari 2014 – de gekozen president Janoekovytsj wordt gedwongen om af te treden.

6 maart 2014 – het Krim-referendum
Een grote meerderheid (96,77%) op de Krim heeft vóór aansluiting bij Rusland gestemd. Op dezelfde dag erkende Rusland de Republiek van de Krim als een soevereine staat. De bevolking op de Krim bestaat uit: 58,32% Russen, 24,32% Oekraïners, 12,10% Tataren.

16 maart 2014 – de annexatie van de Krim door Moskou vindt plaats

27 april 2016 – het referendum in Nederland vindt plaats met betrekking tot de Associatieverdrag tussen de Europese Unie en Oekraïne
De opkomst was 32,2% waarmee de kiesdrempel werd gehaald: 38,1% stemde voor en 61,1% stemde tegen.

2016 tot nu – de vierde presidentiële termijn van Poetin

2017 – de volgende uitbreiding van de NAVO vindt plaats. Deze keer gaat het om Montenegro.

2019 – Volodymyr Zelensky van de nationalistische partij Svoboda wordt de president van Oekraïne

2020 – de volgende uitbreiding van de NAVO vindt plaats. Deze keer gaat het om Noord-Macedonië.

De casus van de Krim

In 1954 werd een administratief besluit door de eerste secretaris van het Centraal Comité van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie, Nikita Chroesjtsjov genomen: het schiereiland Krim werd bij Oekraïne aangesloten. Waarom heeft hij het gedaan? Er zijn verschillende versies die deze gebeurtenis uitleggen. Bijvoorbeeld, dat dit ter gelegenheid van het 300e jubileum van de bijeenkomst in Pereyaslav was (tijdens de bijeenkomst legden de Kozakken een eed van trouw aan de Russische tsaar). Een andere versie stelt dat dit een ​​persoonlijk geschenk was van Nikita Chroesjtsjov aan Oekraïne. Dit zou de ‘verlossing van de zonden’ zijn voor het gewelddadige stalinistische tijdperk.

Wat de reden ook was, doet het er niet toe omdat het destijds één land was: de Sovjet-Unie. Om dit meer illustratief uit te leggen, geef ik het volgende voorbeeld. Stel je voor dat de Nederlandse regering opeens zou besluiten om het eiland Texel bij de provincie Friesland aan te sluiten. Je hebt dan een hoop administratief gedoe. Het zou een boel geld kosten. Maar in principe maakt het niet uit omdat binnen hetzelfde land zou gebeuren.

De westerse media hebben echter het volgende verhaal te melden: ‘de annexatie van de Krim door Moskou vindt op 16 maart 2014 plaats nadat het schiereiland 60 jaar bij Oekraïne had gehoord‘. De volgende vraag ontstaat: behoorde de Krim daadwerkelijk tot Oekraïne? En voor hoelang? Tussen 1954 tot 1991 behoorde de Krim tot Oekraïne die in feite een ‘provincie’ was van de Sovjet-Unie. Dus in feite maakte de Krim deel uit de Sovjet-Unie. Tussen 1991 tot 2013 behoorde de Krim tot het onafhankelijke Oekraïne. Zelfs RTL nieuws geeft het toe in een artikel uit 2014:

Allereerst: het eiland is eigenlijk Russisch. Naast het feit dat de meeste mensen die er wonen etnisch Russisch zijn, hoorde de Krim bij de Sovjetrepubliek Rusland. De tsaren hadden er een eeuw lang met Turkije om gevochten. Het hoogtepunt was de Krimoorlog (1853 – 1856), waarbij Turkije steun kreeg van Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk. Toch was het Chroesjtsjov, Stalins opvolger, die het land in 1954 als teken van vriendschap aan het Oekraïense volk had overgedragen. Een gedeelte heeft echter nog altijd een aparte status binnen Oekraïne: Sebastopol. Rusland pacht op deze plek een marinebasis, omdat hier het hoofdkwartier is van de Russische Zwarte Zeevloot. Die vloot zorgt voor de militaire aanwezigheid binnen Oekraïne, zegt ook Ruslandkundige Marcel de Haas van Clingendael. “Dat doet Rusland eigenlijk overal in de voormalige Sovjetrepublieken: dan heb je grip op een land”.
bron (het artikel is door RTL Nieuws inimddels verwijderd)

Ten eerste: het eiland is eigenlijk Russisch. Ten tweede: de mensen die daar wonen zijn etnisch Russisch. Ten derde: de Krim hoorde bij de Sovjetrepubliek Rusland. Ten slotte: Rusland pachtte een marinebasis op de Krim. De Ruslandkundige Marcel de Haas suggereerde tevens het volgende in dit artikel: ‘dat doet Rusland eigenlijk overal in de voormalige Sovjetrepublieken: dan heb je grip op een land’. Laten we dit checken. Rusland heeft in totaal vijftien militaire basis over de hele wereld waaronder: in Georgië, Belarus, Abchazië, Armenië, Zuid-Ossetië, Kazachstan, Kirgizië, twee in Moldavië, Syrië en Tadzjikistan (bron). Inderdaad in sommige voormalige Sovjet republieken stationeren de Russische soldaten. En ter vergelijking the Amerikaanse militaire basis rondom Rusland (bron). Bekijk het verschil en vergelijk.

Dus is het Rusland dat oorlog wil?

Weet je nog wat de Cubacrisis was? Toen de Sovjet-Unie had besloten om in Cuba kernraketten op te stellen. Hoe reageerde de VS destijds? De vijand uit de Koude Oorlog wilde de kernraketten in de achtertuin van de VS plaatsen! En nu wil de NAVO de kernraketten in de achtertuin van Rusland plaatsen. En Rusland is de agressor?

De gevolgen van de NAVO-top in Boekarest voor de crisis in Oekraïne

De Verenigde Staten en zijn bondgenoten probeerden om Oekraïne te veranderen in een westers bolwerk aan de Russische grens toen de NAVO aankondigde dat Georgië en Oekraïne deel zouden gaan uitmaken van de NAVO. Zoals jullie het weten waren er twee grote expansies van de NAVO voor 2008: in 1999 Polen, Hongarije en de Tsjechische Republiek werden in de NAVO opgenomen, daarna in 2004 Roemenië en de Baltische staten werden lid van de NAVO. Op dat punt trok Putin een lijn in het zand. En het is geen toeval dat in augustus 2008, een paar maanden na de top van Boekarest er een oorlog in Georgië uitbrak. Het is geen toeval dat in 2014 de protesten op het Onafhankelijkheidsplein in Kiev begonnen. Het is geen toevel dat een rechtmatig gekozen president die diplomatieke relaties met zijn buurland onderhield afgezet werd. De Verenigde Staten waren namelijk betrokken bij die staatsgreep. Zoek naar de naam Victoria Nulland en hoe ze oliebollen aan de protesterende burgers in Kiev uitdeelde. Zoek naar de uitgelekte Nulland-Pyatt tapes hoe de Amerikanen bespraken wie de president van Oekraïne moet worden of wie de burgemeester van Kiev moet worden. ‘F*** the EU’, zei Victoria Nulland.

En het is geen toeval dat de Russen op dat moment de Krim van Oekraïne namen. De Russen hebben daar een zeer belangrijke marinebasis in Sebastopol.

De Russen zullen het nooit toestaan dat Sebastopol een NAVO-marinebasis wordt.

Ik snap niet dat de westerse mensen dit niet begrijpen.

Poetin wil denazificatie van Oekraïne

Hier en daar in de onafhankelijke media lees/ hoor ik dat Poetin denazificatie van Oekraïne wil. Maar heeft dit land problemen met nazisme? We moeten beginnen met het feit dat het land een geschiedenis van nazisme heeft. Oekraïners waren namelijk de helpers van Hitler. Wat de westerse mensen niet kennen is de geschiedenis van de Organisatie van Oekraïense Nationalisten (OUN) en zijn leider Stepan Bandera. Tussen 1943 en 1945 hebben leden van deze organisatie 100.000 Polen afgeslacht in Wołyń, een regio die in het door de nazi’s bezette Polen lag en deel uitmaakt van het huidige Oekraïne. Gehele dorpen werden afgeslacht. De moorden waren heel brutaal: vrouwen, kinderen, ouderen… Het maakte niet uit. Het Poolse internet staat vol met bewijzen van getuigen en foto’s. Zoek naar afbeeldingen: rzeź wołyńska. In het onderstaande filmpje spreekt één van de getuigen.

Ik weet niet hoe groot het probleem van nazi-gedachtegoed is in Oekraïne. Ik weet echter dat het wel bestaat. Ik weet ook dat de Nationaal-Socialistische partij Svoboda zich nu door Bandera laat inspireren en marsen in Kiev organiseert ter ere van de verjaardag van Bandera. Ongeveer 15.000 mensen nemen deel aan deze jaarlijkse marsen in de hoofdstad van Oekraïne.

Kijk ook naar het onderstaande filmpje opgenomen in 2016 in de Poolse stad Przemyśl dat aan de grens met Oekraïne ligt. Je ziet de in Polen wonende Oekraïners die door de stad marcheren. Daarnaast lopen protesteerden Polen. Scroll naar 5:11. Je hoort één van de Oekraïners roepen: ‘Jeszcze Polska nie zginęła, ale musi zginąć‘. Deze woorden beginnen met de eerste zin uit het Poolse volkslied ‘Nog is Polen niet verloren‘. En een man in de menigte eindigt met de woorden: ‘maar het moet verloren gaan’. Dat zijn de woorden die de leden van de OUN in 1943 gebruikten.

Biolabs in Oekraïne

Een andere reden voor de inval op Oekraïne zouden de Amerikaanse biolabs zijn. De Bulgaarse journaliste Dilyana Gaytandzhieva informeerde hierover op haar Twitter account. Er zouden ongeveer 11 biolabs in Oekraïne gevestigd zijn en volledig door de Pentagon gefinanceerd zijn. Een van de laboratoria bevindt zich in Kharkiv, de op één na grootste stad van Oekraïne. In januari 2016 stierven daar in twee dagen tijd zeker 20 Oekraïense soldaten aan een griepachtig virus. Nog eens 200 soldaten werden in het ziekenhuis opgenomen. De Oekraïense regering heeft geen details gegeven over de soldaten die zijn omgekomen. Is dat een toeval dat Rusland op 3 maart een aanval op Charkov lanceerde?

Is dat ook een toeval dat de Amerikaanse ambassade in Oekraïne zaterdag 26 februari alle documenten over door het Pentagon gefinancierde biolabs in Oekraïne van haar website verwijderd heeft? Het ambassadepersoneel vergat een document te verwijderen waaruit bleek dat het Pentagon twee nieuwe biolabs in Kiev en Odessa financierde. Dilyana Gaytandzhieva is in bezit van alle documenten als je haar tweet leest.

Bovendien brak Hepatitis A in 2018 onder verdachte omstandigheden uit in het zuidoosten van Oekraïne, waar ook een aantal biolabs is gevestigd. In januari 2018 werden 37 mensen opgenomen in het ziekenhuis met hepatitis A in de stad Mykolayiv. In dezelfde stad raakten in 2015 meer dan 100 mensen besmet met cholera. In de zomer van 2017 werden 60 mensen met hepatitis A in het ziekenhuis opgenomen in de stad Zaporizja. In juni 2017 werden 19 kinderen uit een weeshuis opgenomen in het ziekenhuis voor hepatitis A. In november van dat jaar werden ook gevallen van hepatitis A gemeld in Kharkiv.

De Oekraïense regering heeft geen controle over de Amerikaanse militaire biolabs, tevens mag zij geen gevoelige informatie over het programma vrijgeven.

Alle documenten kun je op deze site vinden.

Conclusie

Poetin zou dus drie redenen hebben om de inval op Oekraïne uit te voeren. Wat de reden ook is, is de inval door de NAVO uitgelokt. De NAVO wilde de uitbreiding om de kernraketten in de achtertuin van Rusland te plaatsen. En Oekraïne wordt door de NAVO misbruikt om vervolgens tussen twee machten verscheurd te worden.